Haas, Uil en Vos raken niet uitgespeeld. Na Rara, waar denk ik aan en Verstoppertje, spelen ze nu tikkertje.

Voor Haas en Uil lijkt dat te vlotten. Haas heeft immers grote, sterke poten en Uil gebruikt zijn vleugels om weg te vliegen. Ze zijn Vos steeds te snel af. Onder het motto 'wie niet sterk is, moet slim zijn' verstopt Vos zich. Hij wacht in zijn verstopplaats tot zijn vrienden dicht genoeg zijn om hen dan allebei tegelijk te tikken. Zo gebruiken de drie vrienden hun eigen talent en wordt dit verhaaltje zeemzoet afgesloten.

Catherine Rayner moet het vooral van haar illustraties hebben, de tekst en de gebruikte taal zijn eerder matig.

Veel eenvoudiger dan dit kan een verhaaltje niet zijn. Voor jonge kleuters is het zeker herkenbaar. Een aangenaam tussendoortje, maar meer ook niet.

Wat is er leuker dan verstoppertje spelen in de wijde natuur. Het is Haas zijn favoriete spelletje. Samen met Uil en Vos wonen ze aan de grote eik. Haas telt af en de twee vriendjes moeten zich verstoppen maar wanneer Haas roept 'wie niet weg is is gezien', staan ze nog voor zijn neus. Opnieuw dus ... tot hij lichtelijk in paniek zijn vriendjes niet vindt.

Een eenvoudig verhaal met leuke karakteristieke tekeningen van de drie vrienden. Vooral de lange oren van Haas die de leiding heeft zijn sterk in beeld. Leuk is de nuance in dit verhaal: Vos en Uil zijn aanvankelijk niet echt enthousiast voor het spel, maar willen Haas niet ontgoochelen en durven eerst niet te verdwijnen maar dan hebben ze Haas bij de neus omdat ze zich verstopt hebben in de grote eikenboom – en dan nog vlak boven het hoofd van Haas. Spanning en avontuur afgewisseld in dit simpele spel; dat maakt het verhaaltje boeiend. Het weerzien is blij.

Fris en guitig verhaaltje voor kleuters en een uitnodiging om ook verstoppertje te spelen.